මැදිවිය ද තරුණය

මම මගේ තුන් වන රෝහලේ හිටපු දවස් වල එක ගෑනු ලමයෙක් හිටියා කියල පටන් ගනිමුකො. මේ ළමය මට බොහොම ආදරය කරන බවක් කියුවා. එයා මුනගහෙන්න හැමදාම එන්න කියනව. පොර වෙන්න ලියනවා නෙවෙයි, හරිම දුක්බර ආයාචන ලියල එව්ව. මට ඕන තරම් එයාව රවටල බොරු ආදරයක් පෙන්නනන්න තිබුණා. එත් අද මට හරිම සතුටුයි මම ඉතාම දරුනු විදියට වුනත්ඒ ළමයව මග ඇරල හිටපු එක ගැන. එයා ඉස්පිරිතාලෙට ආවම මම මගෙ ඔෆිස් එක වහල යනව. අන්තිමට කියල තිබුන එයාගේ open university විභාග ඉවර වෙනකම් හරි එයාට දුකක් නොදී ඉන්න කියල. මට චෝදනා කරල තිබුණා එයා මට ආදරේ වුනෙ මම හිතවත්ව කතා බහ කරපු නිසා කියලා. හරියටම මම අනිත් අයට චෝදනා කරනව වගෙමයි නේද? ඊට ටික කාලෙකකට පස්සේ මම කිසිම අනුබලයක් නොදීපු නිසා ඒ ළමය බැන්දා.

මම කවදාවත් එයා මට කරදරයක් කියල මග ඇරිය නෙවෙයි. ඒත් මට කිසිම උවමණාවක් තිබුනෙ නැහැ නොකෙරෙන දෙයකට මුලපුරන්න. දැන් ඒ ලියුම් බලනකොට මම කරපු දේ හරි බව මට හිතෙනව. එයාගෙ ඉල්ලීම් වලට එකඟ වෙලා මුනගහෙන්න ගිහින් බලපොරොත්තු ඇති නොකර කොච්චර දරුනු විදියකට උනත් මම ඒ (කවදාවත් ඇති නොවුන) සම්බන්ධය කඩා දමපු එක එයාට මම කරපු උදවුවක් බවයි මගේ හැඟීම.

මගේ අතීතයේ කළු පාට පැත්ත ගැන කියන්න කලින් කළුත් නොවෙන සුදුත් නොවෙන සිදුවවීම් කිහිපයකුත් තියෙනවා කියන්න.

ඊටත් කලින් තවත් දෙයක් කියන්නම ඕන. මොන තරම් කාන්තා නම් මගෙ නම එක්ක ගෑවුනත්, මම ඒ කිසිම කෙනෙක් එක්ක කවදාවත් intimate සම්බන්ධ කම් පවත්වන්න උත්සාහ කලේ වත් නැහැ. එහෙම වුනේ ඒ වගෙ ආසාවල් නැති ලෙඩක් නිසා නෙවෙයි. මට හිතුන, මම තවමත් හිතනව ඒක වැරදි වැඩක් කියල. තව කෙනෙකුගෙ මූනෙ දැලි ගෑවෙන වැඩක් කරල මම ආයෙත් ඒ මූන බලන්නෙ කොහොමද? අනික මම අතින් වරදක් වුනානම් එකේ වගකීම බාරගන්න වෙනවා නේද? ඉතිං වගකීම් බාරගන්නවට වඩා ලේසියි වරදක් නොකර සිටීම.

කසාද බැඳපු දවස් වල වෙච්ච දේවල් වෙනම කියන්න ඕන. ඒ ටික කියන්නම් කවද හරි අපි දෙන්න කසාද බැන්දොත්.

This is enough for the preamble. Let’s start the story of the world of shame.

ඉතුරු කොටස ලබන සතියේ. නෑ, හෙට.