Sunday, December 18, 2011


කොල්ල කාලේ කවි ලිව්වට දැන් මහලු මැදි වයසේ... බැරිය කවි රචනා පෙරසේ...
අද හවස් වරුවේ කවි බ්ලොග් දෙක තුනක් දැකල මටත් කවියක් ලියන්න හිතුන. හතර පදයක් ලියනවද, නිසදැසක් ලියනවද, එහෙමත් නැත්නම් කාටවත් නොතේරෙන බහු බූත මොනවා හරි ලියනවද කියල හිත හිත ඉඳල ඒ ඔක්කොම අදහස් පැත්තකට දාල පුරුදු විදියට මේක කොටන්න ගත්තා. බැරි වැඩ කරලා තියෙන අවනම්බුවත් නැති කර ගන්නේ මොකටද? නේද?

අද කරණා දෙකක් ලියන්න තියෙනවා.
එක. ඇයි ඉස්කෝලෙ හාමිනේ ඔයාටත්, මට නිතරම ඔයාව මතක් වෙනවා වගේම, නිතරම මාවම මතක් වෙන්නේ? උදේ නැගිටපු වෙලාවේ ඉඳල මුළු දවසම මගෙ හිතේ ඉන්නේ ඔයා. ඒ ගැන හිතන කොට මට හිතා ගන්න බැහැ අපි ඊළඟට කොතෙන්ටද යන්නේ කියල. හැමදාම දෙපැත්තකට වෙලා අපි අපි ගැනම හිත හිත ඉන්නවද? මේක හරිම පිස්සුවක් කියල ඔයා මට එවපු ලියුමක තිබුන. ඒ, ඒ දවස් වල ඔයා මම ගැන හිතපු හැටි. දැන් ආයෙත් අපි දෙන්න ම ඒ කාලෙට ගිහින්. 1990 තිබුන පිස්සුවට ඔයා මට දුන්න බෙහෙත ඒ දවස් වල හරි ගියා. ඒ නිසාම ආයෙත් කවදාවත් ඔයාගේ “හැමදාමත් මෙහෙම අපට වැරදිලා ඇති..” බෙහෙතට මම රැවටෙන්නේ නැහැ. මම මේ පිස්සුවට ආසයි ඉස්කෝලෙ හාමිනේ. මට හිතෙනවා ජීවිතේ පළමුවන වතාවට මම ආදරය කරන්න පටන් අරන්ද කියලත්. මෙහෙම හැඟීමක් මට මීට කලින් දැනුන බවක් මගේ වැඩිහිටි මතකයේ නැහැ.

දෙක. අද උදේ 8:30 ට විතර මට ඇහැරුනේ ඔයාව හීනෙන් දකිමින්. ඇහැරුනාට පස්සේ මම ඔයාගේ මුහුණ මතක් කරගන්න කොච්චර උත්සහ ගත්තත් මට පැහැදිලි රූපයක් මවා ගන්න ම බැරි උනා. දැකපු හීනේ තමයි ඔයයි මායි දෙන්න උඩ තට්ටුව ඇරපු තට්ටු දෙකේ බස් එකෙක මොනරාගල යනවා. එකේ ආසන වෙනුවට තිබුනේ අල්ලගෙන යන්න වැටවල් විතරයි. blah, blah, blah,... ඉතින් මට ඉස්කෝලෙ හාමිනේගෙන් උදව්වක් ඕනෑ. කරුණාකරලා මට ඔබ තුමියගේ ඡායාරූපයක් ඔය ඉන්ටෙර්නෙට් තියෙන දුරකතයෙන්වත් අරගෙන එවනවද? එතකොට මට උදේට නැගිට්ටම වහල දිහා බලාගෙන කල්පනා කර කර ඉන්න ඕනේ නැහැනේ, please.    
මට හොඳටම පිස්සු වගේ කියල හිතන්න කලින් අදට නවතින්නම්.

මගෙ සිහිනය මට දකින්න (විතරක් නෙවෙයි, පහුවදාට මතක කරගන්නත්) ඉඩ හරින්න...

1 comment:

  1. මගෙ සිහිනෙන් මා මුදන්න ලං නොවන්න කිව්වොත්??

    :)

    ReplyDelete