ඉතින් ආයුබෝවන්....

දයාබර ඉස්කෝලේ හාමිනේ,

ඔයාගේ යාළුවා ඔයාට කිවුවා වගේම මේ බ්ලොග් එකට comment එකක් ලියපු ගෑනු ළමයෙකුත් ලියල තිබුන අපි කරන මේ වැඩේ භයානක බවත් කිසිම තේරුමක් නැති වැඩක් බවත්. ඔය එක්ක අද උදේ කතා කරපු වෙලාවේ මට හිතුනේ ඔයාටත් එහෙමම හිතිලා වගේ. ඔයාට මම මුලදීම පොරොන්දු වුනා වගේ මම ඔයාට කරදර කාරයෙක් වෙන්න වත් ඇනයක් වෙන්න වත් කිසිම බලාපොරොත්තුවක් නැහැ.

මේ සැරේ නම් මට හිතාගන්න පුළුවන් අපිට වැරදුන තැන. අපි ඉක්මන් වුනා වැඩියි. සමහර විට අපි හමු වුනේ අවුරුදු 21 (මේ මාර්තු මාසෙට 22 යි) කට පස්සේ නිසා අපි හදිස්සි වුනාද කියලත් හිතෙනවා. කමක් නැහැ දීපා, අපි ටික දවසක් දුරස් වෙලා ඉඳිමු. එතකොට අපිටම තේරුම් ගන්න පුළුවන් වේවි ඇයි අපිට මෙහෙම වරදින්නේ කියන එක වගේම ඔයාට තවදුරටත් මට ආදරය කරන්න පුලුවන්ද කියන එකත්.

ඔයාට හිතන්න ටික කාලයක් ඕනනම්, තව දවස් තුනකින් මම මේ බ්ලොග් එකත් වහල දාන්නම්. කවදා හරි ඔයාට හිතුනොත් මට කතා කරන්න, ඔයාට කැමති ඕනෑම වෙලාවක මට කතා කරන්න. මමත් ඉඳල හිටලා ඔයාට කතා කරන්නම්.     

මේ භවයෙදි මුලු දිය දායේ
එකතු නොවනු ඇත අප ආයේ
පවස නිවන දිය පොදක් නොවී ඔබ
ඇයි මහා සාගරයක් වුයේ

මොනවා වුනත් අමතක කරන්න එපා, මම හැමදාම කිවුවා වගේ... ජීවිතය සුන්දරයි, සතුටින් සිටින්න.

කලින් ලියන්න අමතක වෙච්ච් තවත් එක අඳුරු කතාවක් තියෙනවා මම අදටත් පසුතැවිලි වෙන. ඒක මීට අවුරුදු 25 කට විතර කලින් දවස් 3-4 ක් ඇතුලත වෙච්ච සිදුවීමක්. ඔයාට මගෙන් වෙන් වෙන්න ඕනනම් ඒක හෙට කියවලා බලන්න. ඕනවට වඩා විවුර්ත වීම මෝඩ කමක් වෙන්න පුළුවන්. ඒත් මට මගේ හිතත් සැහැල්ලු කරගන්න (එහෙම වෙනවනම් කොච්චර හොඳයිද?) ඕන නිසා ලියන්නම්.